wpisy na blogu

Wczoraj chwaliliśmy się tym, że dziś zamontują nam okna.

No i stało się. Dziś z rana zaczęła się akcja. Ale jak to u nas bywa, nie mogło się to odbyć bez dodatkowych atrakcji. A atrakcje te zaczęły się jeszcze przed przyjazdem fachowców z oknami. Pewnie myślicie, jak to możliwe... Otóż jakimś cudem panowie pojechali z materiałami do miejscowości o tej samej nazwie, jednak oddalonej od naszej o parędziesiąt kilometrów. Co z tego, że każdy korzysta dziś z nawigacji, a adres podany przez nas był dokładny. No nieważne, to nie nasze paliwo. Nam zależało tylko na oknach. Te kilka godzin opóźnienia byliśmy w stanie zaakceptować. 

Najpierw przyjechał samochód z oknami, zaraz za nim przyjechała ekipa montażystów wraz z kierownikiem salonu okien. Dodam, że panów było naprawdę wielu. Samych samochodów było 6. Zatem spodziewaliśmy się szybkiej akcji. Tak też było. Po jakichś czterech godzinach ekipa wyparowała. Dosłownie. Nawet nie wiem kiedy panowie się zwinęli, bez jakiejkolwiek informacji... 

Pewnie pomyśleliście, że to koniec historii i mamy teraz piękne okna. Bynajmniej... Mamy kilka pięknych okien i jedną dziurę. Ale jak to się stało?! Też się nad tym zastanawiamy. Po pewnym czasie żona kierownika salonu (czyżby sam kierownik się bał?) zadzwoniła i wyjaśniła ową sytuację. Powiedziała, że jedno z okien nie zostało zamontowane, gdyż uległo uszkodzeniu. Na pytanie jakiego rodzaju było to uszkodzenie, odpowiedziano nam, że okno nie zostało rozpakowane z folii więc nie wiedzą. I tutaj zapaliła nam się czerwona lampa (bo nie była to już tylko lampka). Jakim cudem dostrzegli to uszkodzenie, skoro okno było w folii? 

Przeprowadziliśmy więc mini "dochodzenie". W domu podczas montażu byli także panowie od ocieplenia poddasza. Po rozmowie z nimi dowiedzieliśmy się, że wszystkie okna, które dowieziono na naszą budowę, zostały zamontowane. Więc owe "uszkodzone okno" nawet się u nas nie pojawiło.  No cyrk na kółkach... 

Ile czasu musimy czekać na brakujące okno?  "No mam nadzieję, że w miesiąc się wyrobimy." 

Aż nóż mi się w kieszeni otwiera na samą myśl o czekaniu. Na te czekaliśmy ponad pół roku. A na sam montaż około miesiąca...  

Ale chociaż pokażemy to co mamy. Okna w kolorze teak.

Tym razem może być nudnawo bo mamy same dobre wieści, wybaczcie :D 

Zacznijmy od braku dziury w kotłowni (pralni, suszarni, spiżarni, schowku, czyli w pomieszczeniu wielofunkcyjnym). Kupiliśmy materiały i udało się ją załatać. A oznacza to, że już w przyszłym tygodniu będzie nas mógł odwiedzić glazurnik. Na ten moment, tylko w tym pomieszczeniu będą kładzione płytki. 

Oprócz tego specjaliści zajęli się już naszym poddaszem. Jak na razie zamontowali profile na więźbie.     

Zakupiliśmy też wełnę, panowie przywieźli ją wczoraj. Tym razem nie było problemów z wyjazdem z podwórka. Panowie szybko wyładowali materiał, zjedli obiecane pączki i pojechali. Nie, niestety nie dało rady zapłacić jedzeniem i musieliśmy wyciągnąć gotówkę :( 

Szykujemy się już powoli do wykonania elewacji zewnętrznej. W tym celu zamówiliśmy koparkę, aby splantowała nam teren wokół domu, aż do poziomu fundamentów, aby można było prawidłowo wykonać ocieplenie. Operator koparki jednak zrezygnował z zarobku (dziwne) i sami musieliśmy się z tym uporać. No ale nie ma tego złego, zawsze parę groszy zostało w kieszeni. W pocie czoła udało się, mimo tynków porozlewanych i zastygniętych na skorupę (jakbym teraz spotkała tych tynkarzy...!). 

Sami zgadnijcie, które zdjęcie jest przed, a które po... ;)

Na sam koniec chyba najlepsza informacja. Jutro będą nam montować okna! Bardzo się cieszymy. Długo czekaliśmy na ten moment. Wspomnę tylko, że okna zamówiliśmy jeszcze w 2019 roku... 

W związku z tym uwolniliśmy dziś otwory okienne od tych okropnych, czarnych folii. Dużo łatwiej ściągało się je niż przybijało :D

Ten tydzień należał chyba do jednego z najbogatszych w doświadczenia, niespodzianki, wpadki i inne przeciwności losu. 

Jako, że nasz fachowiec od hydrauliki, zapomniał, że w każdym domu powinna być pralka (a my tego nie dopilnowaliśmy, chociaż o tym wspominaliśmy)- zostaliśmy bez odpływu do niej.  Jako, że nie bardzo się znamy, a coś nam nie pasowało, dopytaliśmy, gdzie jest wspomniany wyżej odpływ.  Ku naszemu zdziwieniu (chociaż w sumie wcale nas to nie zaskoczyło) specjalista stwierdził, że odpływu nie ma, ale to żaden problem. Kolejnego dnia, weszliśmy do pralni i odkryliśmy coś nowego. Był to odpływ, ale nie zabrakło też niespodzianki. Tym razem była nią dziura w wylewce. Musimy to przeboleć, gdyż inaczej chyba nie dałoby się tego zrobić. Dzięki temu możemy się teraz wykazać naszymi zdolnościami łatania dziur. 

Aby wnieść coś pozytywnego, musimy się pochwalić, że zakupiliśmy już płytki do dwóch łazienek i pralnio-kotłowni (chociaż kotła nie mamy i mieć nie będziemy).  Okazało się, że musimy je jak najszybciej odebrać, w związku z tym cały dzień spędziliśmy na kursowaniu dom-magazyn sklepu. Wyszło 6 kursów. Ręce bolą nas do dzisiaj. Taka paczka płytek to około 30 kilo. I po co komu siłka?  Poniżej zdjęcia płytek do łazienek. 

Niestety nie był to koniec przykrych sytuacji. Środa okazała się być nieprzyjemnym dniem.

Jakiś czas temu zaopiekowaliśmy się starszym pieskiem. Bardzo się do niego przywiązaliśmy. Miał już 20 lat, jednak trzymał się całkiem nieźle. Nic nie wskazywało na to, że tego dnia będziemy musieli się z nim pożegnać :(  Jeszcze godzinę wcześniej merdał radośnie ogonem na widok jedzenia. 

To jednak czwartek okazał się być  dniem przełomowym. Z samego rana przywitała nas okropna burza. Tuż po tym, gdy ta ustąpiła, usłyszeliśmy głośny huk za oknem.  Mieszkamy w miejscu dość niebezpiecznym, gdzie często bywają wypadki więc od razu domyśliliśmy się o co chodzi. Przestraszeni szybko wybiegliśmy (jeszcze w piżamach!) na ulicę żeby sprawdzić czy ktoś przypadkiem nie potrzebuje pomocy.  Na szczęście nikomu nic się nie stało. Młody kierowca wpadł w poślizg i wylądował w rowie. Z pomocą sąsiadów pomogliśmy mu wyciągnąć auto.

W czwartek także czekaliśmy na dostawę materiałów potrzebnych do wykonania elewacji zewnętrznej. Przyjechał do nas wielki, ciężarowy samochód z naczepą, pełen styropianu. Jak się pewnie można domyślić, zakopał się na naszym podwórku. Tutaj z pomocą przyszedł nasz sąsiad z ciągnikiem.

Cała akcja ratunkowa trwała na pewno ponad godzinę. Nie było łatwo. Baliśmy się, że ta ciężarówka zostanie z nami na noc... albo i dłużej.  Na szczęście, dzięki pomocy życzliwych ludzi cała akcja zakończyła się pomyślnie. Aktualnie na podwórku mamy górę styropianu. 

Piątek natomiast zaskoczył nas pozytywnie. Po południu przywitaliśmy pewnego sympatycznego gościa.

Przypadek? 

P.S. Nadal czekamy na drzwi i okna, które miały być na początku września.... A w międzyczasie panowie zaczęli już robić ocieplenie poddasza. 

Mamy nadzieję, że na ten tydzień to już koniec przykrych niespodzianek. Ale na te pozytywne jesteśmy otwarci :)

Jeśli czytaliście nasz wpis, dotyczący tynków, wiecie, że nie wyszły one tak, jak byśmy sobie tego życzyli. Jednak po wyrażeniu naszego niezadowolenia, szef firmy obiecał, że jego fachowcy poprawią to, co schrzanili.  

Tak jak nam obiecano, tak też zrobiono. Kilka dni temu, z samego rana przyjechali tynkarze. Tym razem w nieco innym składzie. Wśród nich był ten, na którego pracy od początku nam zależało, ale z powodów zdrowotnych, nie był on wtedy osiągalny.  Fachowiec ten, po obejrzeniu efektów pracy swoich kolegów sam przyznał nam rację, twierdząc, że tynki wykonane są niedokładnie. 

Ekipa niby starała się naprawić to, co się dało, poprzez nałożenie gładzi szpachlowej. Powiedziano nam , że po wyschnięciu trzeba wszystkie nierówności przejechać drobnym papierem ściernym i wszystko będzie dobrze. No nie wiem... ale mamy nadzieję, że właśnie tak będzie.

Podczas, gdy wylewka schnie na nas spoczywa podjęcie ostatecznej decyzji, dotyczącej sposobu ocieplenia poddasza. 

Chcielibyśmy więc Was, Drodzy Blogowicze, zapytać o radę. Może ktoś z Was lub Wasi znajomi, rodzina chciałby się podzielić swoim doświadczeniem związanym z powyższym tematem? 

Wiemy, że opinie są podzielone. Za pianą przemawia szybkość wykonania i mniejsze ryzyko niechcianych lokatorów (kun i innych). Obawiamy się jednak chemicznego pochodzenia piany i faktu, że chemię tę będziemy później wdychać. No i oczywiście w przypadku pożaru (odpukać) wełna jest lepszym rozwiązaniem.

Co prawda skłaniamy się ku wełnie, jednak niektórzy twierdzą, że jest ona mniej trwała niż piana. 

Nie znamy nikogo, kto ocieplał dach pianą, dlatego nie mamy wiarygodnych informacji. W związku z tym prosimy Was o rady. Którą metodę byście nam doradzili?